Vivacor
Carvedilolum
Tabletki 25 mg | Carvedilolum 25 mg
Egis Pharmaceuticals PLC, Węgry
Ulotka
Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Vivacor, 12,5 mg, tabletki
Carvedilolum
Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. - Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może
- Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
Spis treści ulotki
1. Co to jest lek Vivacor i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vivacor
3. Jak stosować lek Vivacor
4. Możliwe działania niepożądane
5. Jak przechowywać lek Vivacor
6. Zawartość opakowania i inne informacje
1. Co to jest lek Vivacor i w jakim celu się go stosuje
Lek Vivacor, 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg, tabletki zawiera jako substancję czynną karwedylol, który rozszerza naczynia krwionośne poprzez blokowanie receptorów alfa-1-adrenergicznych i hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron poprzez blokowanie receptorów beta-adrenergicznych.
Vivacor jest wskazany w leczeniu: - objawowej przewlekłej niewydolności serca (stabilnej łagodnej, umiarkowanej lub ciężkiej
- nadciśnienia tętniczego, - stabilnej dławicy piersiowej, - pacjentów po zawale mięśnia serca ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (frakcja
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vivacor
Kiedy nie stosować leku Vivacor - jeśli pacjent ma uczulenie na karwedylol lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6.); - jeśli pacjent ma niestabilną lub niewyrównaną niewydolność serca; - jeśli pacjent ma jawne kliniczne zaburzenia czynności wątroby; - jeśli pacjent ma blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia (chyba, że ma wszczepiony na stałe rozrusznik serca); - jeśli pacjent ma wolną czynność serca (< 50 skurczów/minutę); - jeśli pacjent ma zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy); - jeśli pacjent ma ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie krwi < 85 mmHg); - jeśli pacjent ma ciężkie zaburzenia serca (wstrząs kardiogenny);
- jeśli pacjent ma chorobę układu oddechowego związaną ze skurczem oskrzeli lub astmę; - jeśli u pacjenta występuje znaczne zatrzymanie płynów w organizmie lub przeciążenie serca, wymagające dożylnego podawania leków zwiększających kurczliwość mięśnia serca; - jeśli pacjent ma kwasicę metaboliczną; - jeśli pacjent ma guz chromochłonny (chyba, że jego objawy są skutecznie leczone lekami blokującymi receptory alfa-adrenergiczne).
Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Vivacor należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Vivacor - jeśli pacjent ma przewlekłą niewydolność serca, gdyż może dojść do nasilenia niewydolności serca lub zatrzymania płynów; - jeśli pacjent ma nadciśnienie tętnicze i przewlekłą niewydolność serca leczoną glikozydami naparstnicy (lanatozydy), należy zachować ostrożność stosując Vivacor, gdyż zarówno glikozydy naparstnicy jak i Vivacor spowalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe;
ciśnienie krwi < 100 mmHg), chorobę niedokrwienną serca, rozsianą chorobę naczyń i (lub) współistniejące zaburzenia czynności nerek. W czasie zwiększania dawki leku Vivacor u tych pacjentów lekarz będzie kontrolował czynność nerek i w razie stwierdzenia pogorszenia czynności nerek zaleci przerwanie leczenia lub zmniejszenie dawki; - jeśli pacjent ma zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem stan pacjenta musi być stabilny i musi on otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 godzin, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 godziny;
oskrzeli ale nie jest z tego powodu leczony lekami doustnymi lub wziewnymi. Jeśli w czasie stosowania leku Vivacor wystąpią jakiekolwiek oznaki lub objawy skurczu oskrzeli, należy powiedzieć o tym lekarzowi; - jeśli pacjent ma cukrzycę, ponieważ Vivacor może pogarszać skuteczność regulacji stężenia glukozy we krwi i może maskować lub osłabiać wczesne objawy i oznaki hipoglikemii (małego stężenia glukozy we krwi). W momencie włączania leku Vivacor lub zwiększania jego dawki zaleca się regularną kontrolę stężenia glukozy we krwi i dostosowanie dawek leków przeciwcukrzycowych, ponieważ stosowanie leku Vivacor może doprowadzić do pogorszenia skuteczności regulacji stężenia glukozy we krwi; - jeśli pacjent ma zaburzenia krążenia obwodowego i zespół Raynauda, ponieważ podawanie leków blokujących receptory beta-adrenergiczne może zwiększać ryzyko wystąpienia lub nasilenia objawów zaburzeń czynności tętnic; - jeśli pacjent ma nadczynność tarczycy, ponieważ Vivacor może maskować oznaki i objawy nadczynności tarczycy; - jeśli czynność serca jest wolniejsza niż 55 skurczów/minutę należy porozumieć się z lekarzem prowadzącym, który podejmie decyzję o zmniejszeniu dawki; - jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowały ciężkie reakcje nadwrażliwości oraz u pacjentów poddawanych leczeniu odczulającemu (podobnie jak inne leki z tej grupy, Vivacor może zwiększać wrażliwość na alergeny i nasilać reakcje anafilaktyczne); - jeśli u pacjenta występują poważne niepożądane reakcje skórne. Podczas leczenia karwedilolem zgłaszano bardzo rzadkie przypadki ciężkich reakcji skórnych, np. rumień wielopostaciowy, toksyczna nekroliza naskórka lub zespół Stevensa i Johnsona (patrz punkt 4 Możliwe działania niepożądane). Karwedilol należy całkowicie odstawić, jeśli u pacjenta wystąpią poważne niepożądane reakcje skórne, które mogą być związane z karwedilolem; - jeśli pacjent ma łuszczycę związaną z podawaniem leków beta-adrenolitycznych. Lekarz powinien rozważyć potencjalne ryzyko i korzyści związane ze stosowaniem leku Vivacor; - jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie inne leki, np. digoksynę, cyklosporynę, ryfampicynę, środki znieczulające lub przeciwarytmiczne; - jeśli u pacjenta występuje guz chromochłonny należy dokładnie przestrzegać zaleceń lekarza. Przed podaniem leku Vivacor lekarz zaleci stosowanie leku alfa-adrenolitycznego;
- jeśli u pacjenta istnieje podejrzenie dławicy Prinzmetala, ponieważ podawanie leków blokujących tylko receptory beta-adrenergiczne może wiązać się z ryzykiem bólu w klatce piersiowej. Jednakże, dodatkowe właściwości leku Vivacor blokujące receptory alfa-1- adrenergiczne mogą zapobiegać takiemu działaniu; - jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe, ponieważ jest możliwe zmniejszenie wydzielania łez.
Jak w przypadku wszystkich leków beta-adrenergicznych, nie należy nagle odstawiać karwedylolu. Dotyczy to szczególnie pacjentów z chorobą tętnic wieńcowych. Dawkę karwedylolu należy zmniejszać stopniowo (w ciągu 2 tygodni).
Lek Vivacor a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
Szczególnie ważne jest, aby poinformować lekarza, jeśli pacjent przyjmuje następujące leki: - leki zawierające digoksynę (stosowane w leczeniu niewydolności serca), ponieważ lekarz może zalecić dostosowanie ich dawkowania w czasie łącznego stosowania z lekiem Vivacor; - doustna cyklosporyna (lek osłabiający układ immunologiczny organizmu, aby zapobiec odrzucaniu przeszczepionego narządu), ponieważ Vivacor może nasilić działanie cyklosporyny; - ryfampicyna (antybiotyk stosowany w leczeniu gruźlicy), ponieważ może ona osłabiać działanie leku Vivacor; - fluoksetyna i paroksetyna (leki stosowane w leczeniu depresji); - insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe, ponieważ Vivacor może nasilać działanie tych leków. Lekarz może zalecić częstszą kontrolę stężenia glukozy we krwi; - rezerpina (lek wpływający na ciśnienie tętnicze) i inhibitory monoaminooksydazy (rodzaj leków przeciwdepresyjnych), ponieważ leki te mogą powodować dodatkowe zwolnienie czynności serca i (lub) obniżenie ciśnienia tętniczego; - leki z grypy antagonistów wapnia nie będące pochodnymi dihydropirydyny, amiodaron i inne leki stosowane w zaburzeniach rytmu serca. Lekarz będzie kontrolował EKG i ciśnienie tętnicze; - klonidyna (lek stosowany do obniżania ciśnienia tętniczego i leczenia migreny); - inne leki obniżające ciśnienie tętnicze. Vivacor może nasilać działanie jednocześnie stosowanych leków obniżających ciśnienie krwi (np. antagonistów receptorów alfa- adrenergicznych) i leków, których działaniem niepożądanym może być obniżanie ciśnienia krwi (np. barbituranów stosowanych w leczeniu padaczki, pochodnych fenotiazyny stosowanych w leczeniu psychoz, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych stosowanych w leczeniu depresji, leków rozszerzających naczynia) oraz alkoholu; - leki znieczulające; - niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAIDs), które mogą osłabiać działanie leku Vivacor; - leki rozszerzające oskrzela.
Stosowanie leku Vivacor z jedzeniem i alkoholem Lek Vivacor można przyjmować z posiłkiem lub bez. Lek Vivacor może nasilać działanie alkoholu.
Ciąża i karmienie piersią Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na płodność. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane. Nie należy stosować leku Vivacor podczas ciąży, chyba że spodziewane korzyści z leczenia są większe niż ewentualne ryzyko. Nie należy stosować leku Vivacor podczas karmienia piersią, chyba że spodziewane korzyści z leczenia są większe niż ewentualne ryzyko.
Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn
Podobnie jak w przypadku wielu innych leków stosowanych w leczeniu nadciśnienia należy pamiętać, że w razie wystąpienia zawrotów głowy lub innych podobnych objawów niepożądanych, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn. Dotyczy to szczególnie rozpoczynania leczenia lub dokonywania zmian w leczeniu, lub przyjmowania leku jednocześnie z alkoholem.
Wszystkie tabletki leku Vivacor zawierają laktozę, a Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera sacharozę. Każda tabletka leku Vivacor 6,25 mg zawiera 50 mg laktozy i 12,5 mg sacharozy. Każda tabletka leku Vivacor 12,5 mg zawiera 62,5 mg laktozy. Każda tabletka leku Vivacor 25 mg zawiera 125 mg laktozy. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem tego leku.
Każda tabletka leku Vivacor 12,5 mg i Vivacor 25 mg zawiera sód. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
3. Jak stosować lek Vivacor
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Jeśli pacjent odczuwa, że działanie leku Vivacor jest zbyt silne lub za słabe, powinien skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą. Tabletki należy połykać popijając przynajmniej połową szklanki wody.
Tabletki Vivacor należy przyjmować z wystarczającą ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować tabletki z jedzeniem.
Tabletki leku Vivacor dostępne są w następujących mocach: 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg
Objawowa przewlekła niewydolność serca
Lekarz dostosowuje dawkę tego leku indywidualnie dla każdego pacjenta. Leczenie lekiem Vivacor zostanie rozpoczęte pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu niewydolności serca i poprzedzone oceną stanu klinicznego pacjenta. W zależności od wyniku oceny stanu klinicznego pacjenta lek będzie podawany w warunkach ambulatoryjnych lub szpitalnych.
Dorośli Zalecana dawka początkowa to 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tygodnie. Jeśli lek jest dobrze tolerowany, lekarz będzie zwiększać dawkę w odstępach co najmniej 2 tygodni, według następującego schematu: do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę, aż do 25 mg 2 razy na dobę. Należy dążyć do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.
Maksymalna zalecana dawka dla wszystkich pacjentów z ciężką przewlekłą niewydolnością serca oraz dla pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością serca, o masie ciała mniejszej niż 85 kg, wynosi 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością serca, o masie ciała większej niż 85 kg, maksymalna zalecana dawka wynosi 50 mg 2 razy na dobę.
U pacjentów ze skurczowym ciśnieniem tętniczym < 100 mmHg, podczas zwiększania dawki leku Vivacor, może dojść do pogorszenia czynności nerek i (lub) nasilenia niewydolności serca. Dlatego przed każdym zwiększeniem dawki lekarz będzie kontrolować czynność nerek i oceniać nasilenie podmiotowych i przedmiotowych objawów niewydolności serca i rozszerzenia naczyń.
Jeśli leczenie lekiem Vivacor zostanie przerwane na okres dłuższy niż 2 tygodnie, ponowne włączanie leku należy zaczynać od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i dawkę tę stopniowo zwiększać zgodnie z podanymi powyżej zaleceniami na temat dawkowania.
Pacjenci w podeszłym wieku
Dawkowanie takie samo jak u dorosłych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat).
Nadciśnienie tętnicze Zaleca się dawkowanie raz na dobę.
Dorośli Zalecana dawka początkowa to 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się zwiększenie dawki do 25 mg raz na dobę. U większości pacjentów taka dawka jest wystarczająca, ale w razie potrzeby lekarz może zwiększyć tę dawkę, do dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg, podawanej w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych.
Zwiększanie dawki należy przeprowadzać w odstępach nie krótszych niż 2 tygodnie.
Pacjenci w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa to 12,5 mg na dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia odpowiednią kontrolę ciśnienia. Jeśli działanie obniżające ciśnienie tętnicze jest niewystarczające, lekarz może stopniowo zwiększać tę dawkę do maksymalnej zalecanej dawki wynoszącej 50 mg, podawanej w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat).
Dławica piersiowa
Dorośli Zalecana dawka początkowa to 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się zwiększenie dawki do 25 mg 2 razy na dobę.
Pacjenci w podeszłym wieku Maksymalna zalecana dawka dobowa to 50 mg w dawkach podzielonych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat).
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po zawale mięśnia serca zalecana dawka początkowa to 6,25 mg 2 razy na dobę. Pacjent będzie monitorowany przez 3 godziny po podaniu pierwszej dawki. Lekarz będzie zwiększać dawkę co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2 razy na dobę, a następnie 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów, którzy nie będą tolerować dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, lekarz zmniejszy dawkę do 3,125 mg 2 razy na dobę i będzie kontynuować stosowanie tej dawki przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, zostanie zwiększona do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę, a następie stopniowo do 25 mg 2 razy na dobę. Należy dążyć do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.
Pacjenci ze współistniejącą chorobą wątroby Podawanie leku Vivacor jest przeciwwskazane u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby.
Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek U pacjentów ze skurczowym ciśnieniem tętniczym > 100 mmHg nie ma konieczności zmniejszania dawki.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Vivacor
W razie przyjęcia większej niż zalecana dawki leku, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do najbliższego szpitala. Znaczne przedawkowanie może powodować niedociśnienie tętnicze (zbyt niskie ciśnienie tętnicze), bradykardię (zbyt wolną czynność serca), niewydolność serca, wstrząs kardiogenny (dostarczanie niewystarczającej ilości krwi do tkanek i narządów z powodu niewydolności serca) i zatrzymanie krążenia. Obserwowano również zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione drgawki.
Pominięcie zastosowania leku Vivacor Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki. W przypadku pominięcia dawki (lub większej liczby dawek), nie należy zwiększać następnej dawki leku. Następną dawkę należy przyjąć o zwykłej porze. Leczenie należy kontynuować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Przerwanie stosowania leku Vivacor Stosowanie leku Vivacor jest leczeniem długotrwałym. Nagłe zaprzestanie leczenia może prowadzić do wystąpienia bólu w klatce piersiowej i zwiększenia ciśnienia tętniczego, szczególnie u pacjentów z dławicą piersiową. Lek powinien być odstawiany stopniowo, według zaleceń lekarza.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Częstość występowania możliwych działań niepożądanych Bardzo często (występujące u więcej niż 1 na 10 pacjentów): - zawroty głowy, ból głowy, zwykle łagodne i występujące na początku leczenia - niewydolność serca - zbyt niskie ciśnienie tętnicze - zmęczenie (osłabienie)
Często (występujące u u 1 na 10 pacjentów): - zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych - zakażenie układu moczowego
- zwiększenie masy ciała - hipercholesterolemia (zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi) - u pacjentów z cukrzycą zmniejszenie skuteczności regulacji stężenia glukozy, co może powodować
- depresja, obniżenie nastroju - stan przedomdleniowy, omdlenie - zaburzenia widzenia - zmniejszenie wydzielania łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu - bradykardia (wolna czynność serca) - hiperwolemia (zwiększona objętość krążącej krwi) i przeciążenie płynami - obrzęki (w tym uogólnione, obwodowe, ortostatyczne i zlokalizowane w okolicy narządów
- niedociśnienie ortostatyczne (nagły spadek ciśnienia podczas zmiany pozycji) - zaburzenia krążenia w kończynach (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie
- nadciśnienie - duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów - zaburzenia żołądkowo-jelitowe (w tym nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha),
- ból kończyn - niewydolność nerek i pogorszenie czynności nerek u pacjentów z uogólnioną chorobą naczyniową i
- ból
Niezbyt często (występujące u 1 na 100 pacjentów): - zaburzenia snu - parestezja (mrowienie i drętwienie kończyn) - blok przedsionkowo-komorowy (zaburzenia przewodzenia impulsów w mięśniu sercowym) - dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej) - zaparcie - reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne
- łysienie - zaburzenia erekcji, impotencja
Rzadko (występujące 1 na 1000 pacjentów): - mała liczba płytek krwi (małopłytkowość) - przekrwienie błony śluzowej nosa (obrzęk błony śluzowej nosa) - suchość błony śluzowej jamy ustnej - zaburzenia oddawania moczu
Bardzo rzadko (występujące najwyżej u 1 na 10 000 pacjentów): - mała liczba krwinek białych (leukopenia) - nadwrażliwość (reakcja alergiczna) - nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (zwiększenie aktywności aminotransferazy
- nietrzymanie moczu u kobiet - ciężkie reakcje skórne (np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów.
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i (lub) współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek, w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek.
Częstość występowania objawów niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii.
Profil objawów niepożądanych występujących u pacjentów z nadciśnieniem i dławicą piersiową leczonych lekiem Vivacor pokrywa się z profilem obserwowanym u pacjentów z niewydolnością serca, choć częstość występowania tych objawów jest mniejsza.
W związku z tym, że Vivacor ma działanie beta-adrenolityczne, w czasie leczenia może dojść do ujawnienia się utajonej cukrzycy, pogorszenia kontroli stężenia glukozy i zahamowania regulacji stężenia glukozy. Zgłaszano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, ustępujące po przerwaniu leczenia.
U niektórych pacjentów leczonych lekiem Vivacor mogą występować inne objawy niepożądane.
Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do:
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301 faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
5. Jak przechowywać lek Vivacor
Przechowywać w temperaturze poniżej 25 ° C.
Vivacor, 6,25 mg, tabletki: Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią. Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki: Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować leku po upływie terminu ważności (EXP) zamieszczonego na opakowaniu. Termin ważności oznacza ostatni dzień miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Zawartość opakowania i inne informacje
Co zawiera lek Vivacor Substancją czynną leku jest karwedylol. Jedna tabletka zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu.
Inne składniki leku to: Vivacor, 6,25 mg, tabletki - laktoza jednowodna, krospowidon, sacharoza, krzemionka koloidalna bezwodna, powidon K-25, magnezu stearynian, żółcień chinolinowa Ariavit (E-104). Vivacor, 12,5 mg, tabletki - skrobia ziemniaczana, laktoza jednowodna, sodu laurylosiarczan, magnezu stearynian, kroskarmeloza sodowa, krzemionka koloidalna bezwodna. Vivacor, 25 mg, tabletki - skrobia ziemniaczana, laktoza jednowodna, sodu laurylosiarczan, magnezu stearynian, kroskarmeloza sodowa, krzemionka koloidalna bezwodna.
Jak wygląda lek Vivacor i co zawiera opakowanie
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Jasnożółte, podłużne tabletki z oznakowaniem „E 341” po jednej stronie i linią podziału po drugiej stronie. Vivacor, 12,5 mg, tabletki Białe lub prawie białe, podłużne, obustronnie wypukłe tabletki z linią podziału po jednej stronie. Vivacor, 25 mg, tabletki Białe lub prawie białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki z linią podziału po jednej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Tabletki Vivacor 6,25 mg są dostępne w opakowaniach zawierających 30 lub 60 tabletek w blistrach z folii OPA/Al/PVC/Al, zapakowanych w pudełka tekturowe.
Tabletki Vivacor 12,5 mg i 25 mg są dostępne w opakowaniach zawierających 30 lub 60 tabletek w blistrach z folii PVC/Aluminium, zapakowanych w pudełka tekturowe.
Podmiot odpowiedzialny PROTERAPIA Spółka z o.o. ul. Komitetu Obrony Robotników 45 D 02-146 Warszawa
Wytwórca
EGIS Pharmaceuticals PLC Węgry
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: PROTERAPIA Spółka z o.o. ul. Komitetu Obrony Robotników 45 D 02-146 Warszawa tel.(22) 417 92 00
Data ostatniej aktualizacji ulotki: 28.07.2021
Charakterystyka
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Vivacor, 12,5 mg, tabletki Vivacor, 25 mg, tabletki
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Każda tabletka zawiera 6,25 mg karwedylolu (Carvedilolum)
Vivacor, 12,5 mg, tabletki Każda tabletka zawiera 12,5 mg karwedylolu (Carvedilolum).
Vivacor, 25 mg, tabletki
Substancje pomocnicze o znanym działaniu
Każda tabletka Vivacor 6,25 mg zawiera 50 mg laktozy i 12,5 mg sacharozy. Każda tabletka Vivacor 12,5 mg zawiera 62,5 mg laktozy. Każda tabletka Vivacor 25 mg zawiera 125 mg laktozy.
Każda tabletka Vivacor 12,5 mg zawiera sód. Każda tabletka Vivacor 25 mg zawiera sód.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Tabletka.
Vivacor tabletka 6,25 mg Jasnożółte, podłużne tabletki z oznakowaniem „E 341” po jednej stronie i linią podziału po drugiej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Vivacor tabletka 12,5 mg Białe lub prawie białe, podłużne, obustronnie wypukłe tabletki, z linią podziału po jednej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Vivacor tabletka 25 mg Białe lub prawie białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki, z linią podziału po jednej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Objawowa, przewlekła niewydolność serca Karwedylol jest wskazany w leczeniu stabilnej postaci łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej przewlekłej niewydolności serca dodatkowo do leczenia standardowego tj. inhibitorami ACE, lekami moczopędnymi i digoksyną u pacjentów z prawidłową objętością wewnątrznaczyniową.
Nadciśnienie tętnicze Karwedylol jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego.
Dławica piersiowa Karwedylol jest wskazany w profilaktycznym leczeniu stabilnej dławicy piersiowej.
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Karwedilol jest wskazany w leczeniu pacjentów po zawale mięśnia serca z potwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (LVEF < 40%).
Dawkowanie
Objawowa, przewlekła niewydolność serca W momencie rozpoczynania leczenia stan pacjenta musi być stabilny, bez konieczności dożylnego podawania leków moczopędnych i bez objawów przewodnienia. Leczenie lekiem Vivacor należy zaczynać od bardzo małych dawek, które powinny być zwiększane stopniowo do osiągnięcia dawki docelowej. Dawki można podwajać w odstępach czasu co 1-2 tygodnie, pod warunkiem, że aktualna terapia jest dobrze tolerowana. Większość chorych może być leczona w warunkach ambulatoryjnych. Dawkę produktu należy dostosować odpowiednio do indywidualnych potrzeb. Za każdym razem decyzja o zwiększeniu dawki powinna być podejmowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca i poprzedzona staranną oceną stanu pacjenta, aby potwierdzić, że stan pacjenta jest stabilny. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawowa bradykardia lub niskie ciśnienie tętnicze), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów, którzy nie tolerują małych dawek leku lub u których leki beta-adrenolityczne były wcześniej odstawiane z powodu zgłaszanych objawów leczenie lekiem Vivacor należy wprowadzać pod nadzorem specjalisty, najlepiej w warunkach szpitalnych.
U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i (lub) lekami moczopędnymi i (lub) digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania karwedylolu.
Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. W przypadku dobrej tolerancji leku dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż dwa tygodnie, do dawki 6,25 mg dwa razy na dobę, następnie 12,5 mg dwa razy na dobę, aż do dawki
Zalecana dawka maksymalna u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o masie ciała mniej niż 85 kg wynosi ciała ponad 85 kg zalecana dawka maksymalna wynosi 50 mg dwa razy na dobę.
U pacjentów z ciśnieniem skurczowym < 100 mmHg, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie czynności nerek i (lub) serca. Z tego powodu przed każdym zwiększeniem dawki u tych pacjentów należy dokonać oceny czynności nerek oraz ocenić , czy występują objawy nasilenia niewydolności serca lub związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Przejściowe nasilenie niewydolności serca, objawy związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych lub retencję płynów można skorygować dostosowując dawkę leku moczopędnego lub inhibitora ACE albo modyfikując lub czasowo przerywając leczenie karwedylolem. W omawianej grupie pacjentów dawki karwedylolu nie należy zwiększać do chwili stabilizacji stanu klinicznego.
Jeśli terapia karwedylolem została przerwana na okres dłuższy niż dwa tygodnie, leczenie należy rozpocząć ponownie od dawki 3,125 mg dwa razy na dobę, a następnie zwiększać dawkę zgodnie z przedstawionymi powyżej zaleceniami.
Osoby w podeszłym wieku Dawkowanie jak u dorosłych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku Vivacor u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Nadciśnienie tętnicze Zaleca się podawanie leku raz na dobę.
Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg raz na dobę. Chociaż u większości pacjentów jest to dawka odpowiednia, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg raz na dobę lub w dawkach podzielonych.
Dawkę należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż dwa tygodnie.
Osoby w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg na dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. Jeśli działanie obniżające ciśnienie jest niewystarczające, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dawkach podzielonych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku Vivacor u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Dławica piersiowa Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg dwa razy na dobę.
Osoby w podeszłym wieku Zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych. Badanie kliniczne z udziałem osób w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym nie wykazało różnić w profilu reakcji niepożądanych w porównaniu z osobami młodszymi. Inne badanie z udziałem pacjentów w podeszłym wieku z chorobą wieńcową nie wykazało różnic w zakresie zgłaszanych reakcji niepożądanych w porównaniu z pacjentami młodszymi. W związku z tym u osób w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Leczenie można rozpoczynać u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem włączano 3-21 dni po ostrym zawale mięśnia serca. Pacjenci stabilni hemodynamicznie muszą otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 godzin przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem a dawka inhibitora ACE powinna pozostawać niezmieniona przez 24 godziny. U pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2 razy na dobę. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien być monitorowany przez 3 godziny. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2 razy na dobę, a następnie 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki początkowej 6,25 mg 2 razy dziennie, dawkę należy zmniejszyć do 3,125 mg 2 razy na dobę przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę a następie stopniowo do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.
Wszystkie wskazania Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 5.2). Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z jawnymi klinicznie zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Badanie farmakokinetyczne z udziałem pacjentów z marskością wątroby wykazało, że ekspozycja (AUC) na karwedylol zwiększała się 6,8 razy u chorych z zaburzeniami czynności wątroby w porównaniu z osobami zdrowymi,
Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z ciśnieniem tętniczym skurczowym > 100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2). Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem zachowana jest autoregulacja przepływu krwi i filtracji kłębuszkowej w nerkach. Nie ma konieczności dostosowywania dawki karwedylolu u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek.
Pacjenci z cukrzycą Leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Liczne badania wykazały jednak, że leki beta-adrenolityczne rozszerzające naczynia krwionośne, np. karwedylol, mają korzystniejszy wpływ na glukozę i lipidogram. Stwierdzono, że karwedylol może nieznacznie zwiększać wrażliwość na insulinę i łagodzić objawy zespołu metabolicznego.
Sposób podawania Tabletki należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować Vivacor z posiłkiem.
- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w
- niestabilna/zdekompensowana niewydolność serca, - jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby, - blok przedsionkowo-komorowy 2. lub 3. stopnia (z wyjątkiem pacjentów ze wszczepionym na stałe stymulatorem serca), - ciężka bradykardia (< 50 uderzeń na minutę), - zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy), - wstrząs kardiogenny, - stany skurczowe oskrzeli lub astma w wywiadzie, - znaczna retencja płynów lub niewydolność serca wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim, - kwasica metaboliczna, - guz chromochłonny (z wyjątkiem pacjentów skutecznie leczonych alfa-adrenolitykami).
Przewlekła zastoinowa niewydolność serca U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może dochodzić do nasilenia objawów niewydolności serca lub retencji płynów. W przypadku wystąpienia tych objawów należy dostosować dawkę leku moczopędnego i nie zwiększać dawki karwedylolu, aż do uzyskania stabilizacji stanu klinicznego pacjenta. W rzadkich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie jego podawania. Sytuacje te nie wykluczają możliwości ponownego skutecznego zwiększenia dawki leku.
Karwedylol należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy, ponieważ zarówno digoksyna jaki i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe (patrz punkt 4.5).
Czynność nerek w zastoinowej niewydolności serca Obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca oraz uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek.
Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Przed rozpoczęciem terapii karwedylolem pacjent musi być klinicznie stabilny i musi otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 godzin, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 godziny (patrz punkt 4.2).
Przewlekła obturacyjna choroba płuc Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, którzy nie otrzymują leków doustnych ani wziewnych, i tylko wtedy gdy potencjalne korzyści przewyższają ewentualne ryzyko. U pacjentów ze skłonnością do stanów skurczowych oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddychania jako skutek zwiększenia oporu w drogach oddechowych. W czasie włączania i zwiększania dawki karwedylolu pacjentów należy starannie obserwować a w razie stwierdzenia jakichkolwiek cech skurczu oskrzeli w czasie leczenia dawkę karwedylolu należy zmniejszyć.
Cukrzyca Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, gdyż może się to wiązać z pogorszeniem kontroli glikemii lub z zamaskowaniem bądź złagodzeniem wczesnych objawów ostrej hipoglikemii przez karwedylol (patrz punkt 4.5).
Choroba naczyń obwodowych i objaw Raynauda Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych (objaw. Raynauda), gdyż beta-adrenolityki mogą powodować wystąpienie lub nasilenie objawów niewydolności tętniczej.
Tyreotoksykoza
tyreotoksykozy.
Bradykardia Karwedylol może wywołać bradykardię. W przypadku zwolnienia czynności serca do wartości poniżej
Nadwrażliwość Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanych leczeniu odczulającemu, ponieważ leki beta- adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje nadwrażliwości.
Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry Podczas leczenia karwedylolem obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, takich jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zespół Stevensa-Johnsona (patrz punkt 4.8). Karwedylol należy na stałe odstawić u pacjentów, u których doszło do ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, które można by przypisać działaniu karwedylolu.
Łuszczyca U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie, związaną z podawaniem beta-adrenolityków, karwedylol można podawać jedynie po ocenie stosunku korzyści do ryzyka.
Interakcje z innymi produktami leczniczymi Występuje wiele interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych z innymi lekami (np. digoksyną, cyklosporyną, ryfampicyną, lekami znieczulającymi i antyarytmicznymi) – aby uzyskać dokładniejsze informacje, patrz punkt 4.5.
Guz chromochłonny U pacjentów z guzem chromochłonnym, przed zastosowaniem leku beta-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie alfa-adrenolityku. Mimo że karwedylol wykazuje aktywność farmakologiczną alfa- i beta-adrenolityka, nie ma doświadczenia ze stosowaniem karwedylolu w przypadku tej choroby. Dlatego karwedylol należy stosować ostrożnie u osób z podejrzeniem guza chromochłonnego.
Dławica odmienna Printzmetala Leki o nieselektywnym działaniu na receptory beta mogą powodować ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania karwedylolu u tych pacjentów, jednak działanie alfa-adrenolityczne leku może zapobiegać występowaniu tych objawów. Stosowanie karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem dławicy piersiowej typu Prinzmetala wymaga ostrożności.
Soczewki kontaktowe Pacjenci noszący soczewki kontaktowe powinni mieć świadomość możliwego zmniejszenia wydzielania łez.
Zespół odstawienia Nie należy nagle przerywać leczenia karwedylolem, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Odstawianie karwedylolu powinno odbywać się stopniowo (na przestrzeni 2 tygodni).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu
Laktoza Tabletki Vivacor zawierają laktozę. Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera 50 mg laktozy, każda tabletka o mocy 12,5 mg zawiera 62,5 mg laktozy a każda tabletka o mocy 25 mg zawiera 125 mg laktozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.
Sacharoza Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera 12,5 mg sacharozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozo-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku.
Sód Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 12,5 mg i 25 mg zawiera sód. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Interakcje farmakokinetyczne
Wpływ karwedylolu na farmakokinetykę innych leków
Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P. Z tego powodu przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu może się zwiększać biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S (patrz punkt 5.2). Poniżej podano niektóre przykłady obserwowane u pacjentów i u osób zdrowych, ale lista ta nie jest wyczerpująca.
Digoksyna: W pewnych badaniach u osób zdrowych i pacjentów z niewydolnością serca wykazano zwiększenie ekspozycji na digoksynę nawet o 20%. Istotnie silniejszy efekt obserwowano u mężczyzn w porównaniu z kobietami. W związku z tym zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu (patrz punkt 4.4). Karwedylol nie miał wpływu na digoksynę podawaną dożylnie.
Cyklosporyna: 2 badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu serca i nerki, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po włączeniu karwedylolu. Wydaje się, że karwedylol zwiększa ekspozycję na doustną cyklosporynę o około 10- 20%. U około 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o około 20% u tych pacjentów. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, ale możliwe, że uczestniczy w niej hamowanie jelitowej glikoproteiny P przez karwedylol. Z powodu dużej międzyosobniczej zmienności stężeń cyklosporyny zaleca się staranne kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. W przypadku dożylnego podawania cyklosporyny nie powinny występować żadne interakcje z karwedylolem.
Wpływ innych leków na farmakokinetykę karwedylolu
Amiodaron: Badanie in vitro z mikrosomami wątroby ludzkiej wykazało, że amiodaron i deetyloamiodaron hamują utlenianie R- i S-karwedylolu. Najmniejsze stężenie R- i S-karwedylolu przed kolejną dawką było istotnie większe, 2,3-krotnie, u pacjentów z niewydolnością serca otrzymujących jednocześnie karwedylol i amiodaron, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi karwedylol w monoterapii. Uważa się, że wpływ na S-karwedylol zależy od deetyloamiodaronu, metabolitu amiodaronu będącego silnym inhibitorem CYP2C9. Zaleca się monitorowanie działania beta-adrenolitycznego u chorych leczonych połączeniem karwedylolu i amiodaronu.
Ryfampicyna: W badaniu 12 zdrowych osób podczas jednoczesnego podawania ryfampicyny ekspozycja na karwedylol zmniejszała się o około 60% i obserwowano słabszy wpływ karwedylolu na skurczowe ciśnienie tętnicze. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, ale możliwe, że wynika ona z indukowania jelitowej glikoproteiny P przez ryfampicynę. Zaleca się staranne monitorowanie działania beta-adrenolitycznego u pacjentów otrzymujących jednocześnie karwedylol i ryfampicynę.
Fluoksetyna i paroksetyna: W badaniu prowadzonym jako próba kliniczna z randomizacją w układzie naprzemiennym , u 10 pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedylolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77% oraz nieistotne statystycznie zwiększenie AUC enancjomeru S(-) o 35% w porównaniu z grupą placebo. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Wpływ pojedynczej dawki paroksetyny, silnego inhibitora CYP2D6 na farmakokinetykę karwedylolu zbadano u 12 zdrowych osób po doustnym podaniu pojedynczej dawki paroksetyny. Pomimo istotnego zwiększenia ekspozycji na R- i S-karwedylol, nie zaobserwowano u tych zdrowych osób żadnych efektów klinicznych.
Interakcje farmakodynamiczne Insulina lub doustne leki hipoglikemizujące: Leki o właściwościach beta-adrenolitycznych mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi.
Leki zmniejszające stężenie katecholamin: Pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o właściwościach beta-adrenolitycznych i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory monoaminooksydazy) należy starannie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii.
Digoksyna: Jednoczesne stosowanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe.
Niedihydropirydynowi antagoniści wapnia lub inne leki przeciwarytmiczne: Leki te w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas stosowania karwedylolu jednocześnie z diltiazemem obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko z następstwami hemodynamicznymi). Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach beta-adrenolitycznych, w razie jednoczesnego doustnego stosowania karwedylolu z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu, z amiodaronem lub z innymi lekami przeciwarytmicznymi, zaleca się kontrolę EKG i ciśnienia tętniczego.
Klonidyna: Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków o właściwościach beta-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami o właściwościach beta-adrenolitycznych i klonidyną, najpierw należy odstawić lek beta-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę.
Leki przeciwnadciśnieniowe: Podobnie jak inne leki o działaniu beta-adrenolitycznym karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptorów alfa-1-adrenergicznych) lub wywołujących niedociśnienie jako działanie niepożądane.
Leki znieczulające: W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających (patrz punkt 4.4).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i leków beta-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia.
Agoniści receptorów beta-adrenergicznych rozszerzający oskrzela: Nieselektywne leki beta- adrenolityczne znoszą bronchodylatacyjne działanie beta-agonistów rozszerzających oskrzela. Zalecane jest staranne monitorowanie pacjentów.
Ciąża Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Potencjalne ryzyko u ludzi jest nieznane. Leki beta-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, urodzenia niedojrzałego płodu lub porodu przedwczesnego. Dodatkowo u płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka w okresie postnatalnym może istnieć zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych. Badania na zwierzętach nie wykazały wyraźnych dowodów na teratogenne działanie karwedylolu (patrz punkt 5.3). Badania na zwierzętach nie są wystarczające w odniesieniu do wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, poród i rozwój postnatalny (patrz punkt 5.3). Kliniczne doświadczenie ze stosowaniem karwedylolu u kobiet ciężarnych jest niewystarczające.
Karwedylol nie powinien być stosowany w ciąży i podczas karmienia piersią, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnymi zagrożeniami.
Karmienie piersią Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol i/lub jego metabolity przenika do mleka samic szczura. Nie wiadomo, czy karwedylol jest wydzielany do mleka kobiecego. Jednak większość leków beta-adrenolitycznych, w szczególności związków lipofilnych, przenika do mleka kobiecego, chociaż w różnym stopniu. Z tego powodu po podaniu karwedylolu nie zaleca się karmienia piersią.
Nie prowadzono żadnych badań dotyczących wpływu karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Z powodu indywidualnie zróżnicowanej reakcji na lek (np. zawroty głowy, zmęczenie) zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn oraz wykonywania czynności wymagających zachowania równowagi może być zaburzona. Dotyczy to szczególnie rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki lub dokonywania zmian w leczeniu oraz jednoczesnego spożywania alkoholu.
Ryzyko występowania większości reakcji niepożądanych podczas stosowania karwedylolu jest podobne we wszystkich wskazaniach. Wyjątki podano w podpunkcie.
Dzialania niepożądane wymieniono poniżej grupując je według klasyfikacji układów i narządów medDRA i według częstości występowania: Częstość występowania działań niepożądanych: bardzo często ≥1/10 często ≥1/100 do <1/10 niezbyt często ≥1/1000 do <1/100 rzadko ≥1/10 000 do <1/1000 bardzo rzadko <1/10 000 częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
W poniższej tabeli zestawiono działania niepożądane opisywane podczas stosowania karwedylolu w podstawowych badaniach klinicznych w następujących wskazaniach: przewlekła niewydolność serca, dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale serca, nadciśnienie i długoterminowe leczenie choroby wieńcowej.
Tabela 1. Działania niepożądane w badaniach klinicznych
Klasa układowo-narządowa Działanie niepożądane Częstość Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Zapalenie płuc Często
oddechowych Często
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niedokrwistość Często
Zaburzenia układu immunologicznego Nadwrażliwość (reakcje alergiczne) Bardzo rzadko Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Zwiększenie masy ciała Często
(hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z istniejącą wcześniej cukrzycą Często Zaburzenia psychiczne Depresja, obniżenie nastroju Często
Zaburzenia układu nerwowego Zawroty głowy Bardzo często
przedomdleniowy Często
Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia Często
(suche oko) Często
Zaburzenia serca Niewydolność serca Bardzo często
Zaburzenia naczyniowe Niedociśnienie Bardzo często
obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i objaw Raynauda Często
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Duszność Często
nosa Rzadko Zaburzenia żołądka i jelit Nudności Często
ustnej Rzadko Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginowej (AspAT) i Bardzo rzadko gammaglutamylotransferazy (GGT) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne typu łuszczycy i liszaja płaskiego Niezbyt często Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Ból kończyn Często Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) istniejącą wcześniej niewydolnością nerek Często
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Zaburzenia erekcji Niezbyt często Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Osłabienie (zmęczenie)
Bardzo często
Opis wybranych reakcji niepożądanych Częstość występowania reakcji niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii.
Zawroty głowy, omdlenia , bóle głowy i osłabienie są zwykle łagodne a prawdopodobieństwo ich występowania jest większe na początku leczenia.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów (patrz punkt 4.4). Niewydolność serca była bardzo często opisywana jako zdarzenie niepożądane zarówno u pacjentów otrzymujących placebo jak i u pacjentów otrzymujących karwedylol (odpowiednio 14,5% i 15,4% u pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca).
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i/lub współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Doświadczenie po wprowadzeniu leku do obrotu Po wprowadzeniu karwedylolu do obrotu stwierdzono następujące zdarzenia niepożądane. Z uwagi na to, że te zdarzenia niepożądane zgłaszano w populacji o nieznanej wielkości, wiarygodne oszacowanie częstości ich występowania i (lub) zależności przyczynowo-skutkowej z ekspozycją na lek nie zawsze jest możliwe (częstość nieznana).
Metabolizm i zaburzenia odżywiania Z uwagi na właściwości beta-adrenolityczne produktu leczniczego Vivacor możliwe jest ujawnienie się niejawnej klinicznie cukrzycy, zaostrzenie obecnej wcześniej cukrzycy i zahamowanie kompensacyjnej regulacji glikemii (częstość nieznana).
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Łysienie (niezbyt często), ciężkie niepożądane reakcje skórne (rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona (patrz punkt 4.4) (bardzo rzadko).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Opisywano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, ustępujące po przerwaniu stosowania leku.
Zgłaszanie podejrzewanych reakcji niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Objawy podmiotowe i przedmiotowe W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny oraz zatrzymanie akcji serca. Mogą wystąpić także zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione drgawki.
Leczenie Pacjentów należy obserwować w celu wykrycia wyżej wymienionych objawów i prowadzić leczenie w zależności od oceny lekarza prowadzącego, zgodnie ze standardową praktyką dotyczącą pacjentów po przedawkowaniem leku beta-adrenolitycznego (np. atropina, stymulacja przezżylna, glukagon, inhibitor fosfodiesterazy, jak amrynon lub milrynon, beta-sympatykomimetyki).
W przypadku ciężkiego przedawkowania z objawami wstrząsu opisane powyżej leczenie podtrzymujące czynności życiowe należy kontynuować przez odpowiednio długi okres czasu, to znaczy do uzyskania stabilizacji stanu pacjenta.
Grupa farmakoterapeutyczna: alfa- i beta-adrenolityki, kod ATC: C 07 AG 02
Mechanizm działania Karwedylol jest nieselektywnym beta-adrenolitykiem o właściwościach rozszerzających naczynia i antyoksydacyjnych. Właściwości naczyniorozszerzające wynikają przede wszystkim z blokowania receptorów alfa 1 -adrenergicznych.
Karwedylol zmniejsza naczyniowy opór obwodowy poprzez działanie rozszerzające naczynia oraz hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron poprzez blokadę receptorów beta. Prowadzi to do zmniejszenia aktywności reninowej osocza, rzadko obserwuje się retencję płynów.
Karwedylol nie posiada wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i podobnie jak propranolol ma zdolność stabilizowania błon komórkowych.
Karwedylol jest racemiczną mieszaniną dwóch stereoizomerów. Enancjomer S(-) posiada właściwość blokowania receptorów beta-adrenergicznych, oba enancjomery wykazują podobną zdolność blokowania receptorów alfa 1 -adrenergicznych.
Karwedylol jest silnym antyoksydantem, usuwającym wolne rodniki tlenowe i mającym właściwości antyproliferacyjne. Właściwości karwedylolu i jego metabolitów oceniano in vitro i in vivo w badaniach na zwierzętach oraz in vitro w badaniach na różnego typu komórkach ludzkich.
W badaniach klinicznych wykazano, że dzięki jednoczesnemu działaniu polegającemu na rozszerzaniu naczyń krwionośnych i blokowaniu receptorów beta-adrenergicznych, podczas stosowania karwedylolu obserwuje się następujące efekty:
Nadciśnienie Wydaje się, że niektóre ograniczenia dla tradycyjnych leków beta-adrenolitycznych nie dotyczą niektórych beta-adrenolityków o działaniu rozszerzającym naczynia, takich jak karwedylol. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia tętniczego nie towarzyszy zwiększenie całkowitego oporu obwodowego, obserwowane w przypadku leków blokujących wyłącznie receptory beta-adrenergiczne (selektywnych beta-adrenolityków). Czynność serca zmniejsza się w niewielkim stopniu. Nerkowy przepływ krwi i czynność nerek są zachowane. Obwodowy przepływ krwi pozostaje zachowany, w związku z tym rzadko obserwuje się objaw zimnych kończyn, spotykany często w przypadku leków o działaniu beta-adrenolitycznym.
Zaburzenie czynności nerek W kilku badaniach otwartych wykazano, że karwedylol jest skutecznym lekiem u chorych z nadciśnieniem nerkowym. To samo dotyczy pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek oraz pacjentów leczonych hemodializą i po transplantacji nerki. Karwedylol powoduje stopniowe obniżanie ciśnienia tętniczego zarówno w dniach przeprowadzana dializy jak i w dniach bez dializy, a działanie obniżające ciśnienie jest u tych chorych porównywalne do działania u osób z prawidłową czynnością nerek. Na podstawie wyników uzyskanych w badaniach porównawczych u pacjentów leczonych hemodializą uznano, że karwedylol był skuteczniejszy od antagonistów wapnia i lepiej tolerowany.
Dławica piersiowa U pacjentów ze stabilną dławicą piersiową wykazano przeciwniedokrwienne i przeciwdławicowe działanie karwedylolu. Badania hemodynamiczne wykazały, że podawanie karwedylolu prowadzi do zmniejszenia obciążenia wstępnego i następczego.
Przewlekła niewydolność serca U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory lub przewlekłą niewydolnościa serca, stosowanie karwedylolu wpływa korzystnie na parametry hemodynamiczne, poprawia frakcję wyrzutową i wielkość komory.
Niewydolność nerek Karwedylol zmniejsza chorobowość i śmiertelność u leczonych dializą pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych obejmująca dużą liczbę pacjentów (>4000) z łagodną lub umiarkowaną przewlekłą chorobą nerek przemawia za stosowaniem karwedylolu u pacjentów z dysfunkcją lewej komory z lub bez objawowej niewydolności serca, w celu zmniejszenia całkowitej śmiertelności oraz częstości występowania zdarzeń związanych z niewydolnością serca.
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca W wieloośrodkowym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu klinicznym u pacjentów po świeżym zawale serca z dysfunkcją lewej komory (frakcja wyrzutowa >40%), indeksem kurczliwości >1,3 (badanie CAPRICORN) karwedylol nie powodował istotnej statystycznie redukcji rozpatrywanych łącznie śmiertelności całkowitej i hospitalizacji sercowo-naczyniowych (redukcja o 8% w porównaniu z placebo, p = 0,297), ale istotnie zmniejszał śmiertelność całkowitą o 23% (p = 0,031), rozpatrywane łącznie śmiertelność całkowitą i zawały serca niezakończone zgonem o 29% (p = 0,002), śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych o 25% (p = 0,024) i hospitalizacje z powodu niezakończonego zgonem zawału serca o 41% (p = 0,014) w porównaniu z grupą placebo.
Wchłanianie Po doustnym podaniu kapsułki 25 mg u zdrowych ochotników karwedylol szybko się wchłania osiągając maksymalne stężenie w osoczu C max
max ). Wartości C max
liniowo zależne od dawki. Po podaniu doustnym karwedylol ulega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia, który sprawia, że bezwzględna biodostępność u zdrowych mężczyzn wynosi 25%. Karwedylol jest racematem a enancjomer S(-) wydaje się być metabolizowany szybciej niż enancjomer R(+), wykazując bezwzględną biodostępność po podaniu doustnym 15%, w porównaniu z 31% dla enancjomeru R(+). Maksymalne stężenie R-karwedylolu w osoczu jest około 2 razy większy niż maksymalne stężenie S-karwedilolu.
Badania in vitro wykazały, że karwedylol jest substratem transportera wypływu, glikoproteiny P. Rolę glikoproteiny P w usuwaniu karwedylolu potwierdzono również in vivo u osób zdrowych.
Stwierdza się liniową zależność pomiędzy dawką karwedylolu a jego stężeniem w surowicy. Spożywanie pokarmów nie wpływa na biodostępność, czas pozostawania w organizmie ani maksymalne stężenie w surowicy, choć czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia leku w surowicy wydłuża się.
Dystrybucja Karwedylol jest związkiem o dużej lipofilności, wiąże się z białkami osocza w około 95%. Objętość dystrybucji wynosi około 1,5-2 l/kg i zwiększa się u pacjentów z marskością wątroby.
Biotransformacja U ludzi karwedylol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie poprzez utlenianie i sprzęganie, z powstaniem różnych metabolitów eliminowanych głównie z żółcią. W badaniach na zwierzętach stwierdzono jelitowo-wątrobowe krążenie substancji macierzystej.
W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów beta-adrenergicznych. Badania farmakokinetyczne u ludzi wykazały, że utlenianie karwedylolu jest stereoselektywne. Wyniki badania in vitro wskazują, że w procesach utleniania i hydroksylacji uczestniczą różne izoenzymy cytochromu P450, w tym CYP2D6, CYP3A4 i CYP2E1, CYP2C9, a także CYP1A2. Badania u osób zdrowych i u pacjentów wykazały, że enancjomer R jest metabolizowany głównie przez CYP2D6, natomiast enancjomer S jest metabolizowany głównie przez CYP2D6 i CYP2C9.
Polimorfizm genetyczny Wyniki klinicznych badań farmakokinetycznych u osób zdrowych wykazały, że CYP2D6 odgrywa ważną rolę w metabolizmie karwedylolu R i S. W związku z tym stężenia R- i S-karwedylolu zwiększają się u osób wolno metabolizujących przy udziale CYP2D6. Znaczenie genotypu CYP2D6 dla farmakokinetyki R- i S-karwedylolu zostało potwierdzone w populacyjnych badaniach farmakokinetycznych, natomiast inne badania nie potwierdziły tej obserwacji. Uznano, że polimorfizm genetyczny CYP2D6 może mieć ograniczoną istotność kliniczność.
Eliminacja Po doustnym podaniu pojedynczej dawki 50 mg karwedylolu około 60% dawki wydziela się do żółci i jest usuwane z kałem w postaci metabolitów w ciągu 11 dni. Po pojedynczej dawce doustnej jedynie 16% dawki wydala się z moczem w postaci karwedylolu lub jego metabolitów. Wydalanie nerkowe niezmienionego leku stanowi mniej niż 2%. Po wlewie dożylnym dawki 12,5 mg u zdrowych ochotników osoczowy klirens karwedylolu osiąga około 600 ml/min a półokres eliminacji wynosi około 2,5 godz. Okres półtrwania eliminacji kapsułki 50 mg u tych samych osób wynosił 6,5 godz., odpowiadając okresowi półtrwania wchłaniania z kapsułki. Po podaniu doustnym całkowity klirens z organizmu S-karwedyolu jest 2 razy większy niż R-karwedylolu.
Farmakokinetyka w szczególnych populacjach Osoby w podeszłym wieku: Wiek nie ma istotnego statystycznie wpływu na farmakokinetykę karwedylolu u osób z nadciśnieniem w podeszłym wieku.
Dzieci i młodzież: Badania u pacjentów w wieku dziecięcym wykazały, że klirens zależny od masy ciała jest istotnie większy u dzieci w porównaniu z dorosłymi.
Upośledzenie czynności wątroby: W badaniu, w którym karwedylol stosowano u pacjentów z marskością wątroby, biodostępność leku była czterokrotnie większa, a maksymalne stężenie w osoczu pięciokrotnie większe niż u osób zdrowych (patrz punkt 4.2 i 4.3).
Upośledzenie czynności nerek: U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek istotna kumulacja jest mało prawdopodobna, ponieważ karwedylol jest wydalany głównie w kale. U chorych z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynności nerek nie ma konieczności modyfikowania dawkowania karwedylolu (patrz punkt 4.2). Pole pod krzywą (AUC), półokres eliminacji i maksymalne stężenie w osoczu nie zmieniają się istotnie u pacjentów z nadciśnieniem ani u pacjentów z niewydolnością nerek. Wydalanie leku przez nerki w postaci niezmienionej jest zmniejszone u chorych z niewydolnością nerek, jednak zmiany dotyczące parametrów farmakokinetycznych są umiarkowane. Karwedylol nie jest usuwany w czasie dializy, ponieważ nie przechodzi przez błonę dializacyjną, prawdopodobnie z powodu silnego wiązania z białkami osocza (patrz punkt 4.2).
Niewydolność serca: W badaniu 24 pacjentów z niewydolnością serca klirens R- i S-karwedylolu był istotnie mniejszy niż ten oszacowany wcześniej u zdrowych ochotników. Wyniki te sugerują, że farmakokinetyka R- i S-karwedylolu jest istotnie zmieniona w niewydolności serca.
W badaniach na zwierzętach nie obserwowano działania istotnego z punktu widzenia stosowania klinicznego u ludzi (patrz punkt 4.6).
Vivacor,6,25 mg, tabletki Laktoza jednowodna Krospowidon Sacharoza Krzemionka koloidalna bezwodna Powidon K25 Magnezu stearynian Zółcień chinolinowa Ariavit (E 104)
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki Skrobia ziemniaczana Laktoza jednowodna Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian Kroskarmeloza sodowa Krzemionka koloidalna bezwodna
Nie dotyczy.
Vivacor, 6,25 mg, tabletki: Przechowywać w temperaturze poniżej 25 ° C.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią.
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki:
Przechowywać w temperaturze poniżej 25 ° C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem
Vivacor, 6,25 mg, tabletki: Blister OPA/Al/PVC/Al w tekturowym pudełku.
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki: Blister z folii PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowań: 30 lub 60 tabletek.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
Bez specjalnych wymagań.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
PROTERAPIA Spółka z o.o. ul. Komitetu Obrony Robotników 45 D 02-146 Warszawa
Pozwolenie nr 7898, 7899, 7900
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 08.09.1998
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: Vivacor, 6,25 mg: 13.01.2014 Vivacor, 12,5 mg, 25 mg: 13.01.2014
28.07.2021
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Vivacor, 12,5 mg, tabletki Vivacor, 25 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Vivacor, 6,25 mg, tabletki Każda tabletka zawiera 6,25 mg karwedylolu (Carvedilolum)
Vivacor, 12,5 mg, tabletki Każda tabletka zawiera 12,5 mg karwedylolu (Carvedilolum).
Vivacor, 25 mg, tabletki
Substancje pomocnicze o znanym działaniu
Każda tabletka Vivacor 6,25 mg zawiera 50 mg laktozy i 12,5 mg sacharozy. Każda tabletka Vivacor 12,5 mg zawiera 62,5 mg laktozy. Każda tabletka Vivacor 25 mg zawiera 125 mg laktozy.
Każda tabletka Vivacor 12,5 mg zawiera sód. Każda tabletka Vivacor 25 mg zawiera sód.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka.
Vivacor tabletka 6,25 mg Jasnożółte, podłużne tabletki z oznakowaniem „E 341” po jednej stronie i linią podziału po drugiej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Vivacor tabletka 12,5 mg Białe lub prawie białe, podłużne, obustronnie wypukłe tabletki, z linią podziału po jednej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
Vivacor tabletka 25 mg Białe lub prawie białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki, z linią podziału po jednej stronie. Tabletki można podzielić na równe dawki.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Objawowa, przewlekła niewydolność serca Karwedylol jest wskazany w leczeniu stabilnej postaci łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej przewlekłej niewydolności serca dodatkowo do leczenia standardowego tj. inhibitorami ACE, lekami moczopędnymi i digoksyną u pacjentów z prawidłową objętością wewnątrznaczyniową.
Nadciśnienie tętnicze Karwedylol jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego.
Dławica piersiowa Karwedylol jest wskazany w profilaktycznym leczeniu stabilnej dławicy piersiowej.
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Karwedilol jest wskazany w leczeniu pacjentów po zawale mięśnia serca z potwierdzonymi zaburzeniami czynności lewej komory (LVEF < 40%).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Objawowa, przewlekła niewydolność serca W momencie rozpoczynania leczenia stan pacjenta musi być stabilny, bez konieczności dożylnego podawania leków moczopędnych i bez objawów przewodnienia. Leczenie lekiem Vivacor należy zaczynać od bardzo małych dawek, które powinny być zwiększane stopniowo do osiągnięcia dawki docelowej. Dawki można podwajać w odstępach czasu co 1-2 tygodnie, pod warunkiem, że aktualna terapia jest dobrze tolerowana. Większość chorych może być leczona w warunkach ambulatoryjnych. Dawkę produktu należy dostosować odpowiednio do indywidualnych potrzeb. Za każdym razem decyzja o zwiększeniu dawki powinna być podejmowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca i poprzedzona staranną oceną stanu pacjenta, aby potwierdzić, że stan pacjenta jest stabilny. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawowa bradykardia lub niskie ciśnienie tętnicze), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów, którzy nie tolerują małych dawek leku lub u których leki beta-adrenolityczne były wcześniej odstawiane z powodu zgłaszanych objawów leczenie lekiem Vivacor należy wprowadzać pod nadzorem specjalisty, najlepiej w warunkach szpitalnych.
U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i (lub) lekami moczopędnymi i (lub) digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania karwedylolu.
Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. W przypadku dobrej tolerancji leku dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż dwa tygodnie, do dawki 6,25 mg dwa razy na dobę, następnie 12,5 mg dwa razy na dobę, aż do dawki
Zalecana dawka maksymalna u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o masie ciała mniej niż 85 kg wynosi ciała ponad 85 kg zalecana dawka maksymalna wynosi 50 mg dwa razy na dobę.
U pacjentów z ciśnieniem skurczowym < 100 mmHg, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie czynności nerek i (lub) serca. Z tego powodu przed każdym zwiększeniem dawki u tych pacjentów należy dokonać oceny czynności nerek oraz ocenić , czy występują objawy nasilenia niewydolności serca lub związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Przejściowe nasilenie niewydolności serca, objawy związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych lub retencję płynów można skorygować dostosowując dawkę leku moczopędnego lub inhibitora ACE albo modyfikując lub czasowo przerywając leczenie karwedylolem. W omawianej grupie pacjentów dawki karwedylolu nie należy zwiększać do chwili stabilizacji stanu klinicznego.
Jeśli terapia karwedylolem została przerwana na okres dłuższy niż dwa tygodnie, leczenie należy rozpocząć ponownie od dawki 3,125 mg dwa razy na dobę, a następnie zwiększać dawkę zgodnie z przedstawionymi powyżej zaleceniami.
Osoby w podeszłym wieku Dawkowanie jak u dorosłych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku Vivacor u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Nadciśnienie tętnicze Zaleca się podawanie leku raz na dobę.
Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg raz na dobę. Chociaż u większości pacjentów jest to dawka odpowiednia, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg raz na dobę lub w dawkach podzielonych.
Dawkę należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż dwa tygodnie.
Osoby w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg na dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. Jeśli działanie obniżające ciśnienie jest niewystarczające, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dawkach podzielonych.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku Vivacor u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Dławica piersiowa Dorośli Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg dwa razy na dobę.
Osoby w podeszłym wieku Zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych. Badanie kliniczne z udziałem osób w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym nie wykazało różnić w profilu reakcji niepożądanych w porównaniu z osobami młodszymi. Inne badanie z udziałem pacjentów w podeszłym wieku z chorobą wieńcową nie wykazało różnic w zakresie zgłaszanych reakcji niepożądanych w porównaniu z pacjentami młodszymi. W związku z tym u osób w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej.
Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) (patrz punkt 5.2).
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Leczenie można rozpoczynać u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem włączano 3-21 dni po ostrym zawale mięśnia serca. Pacjenci stabilni hemodynamicznie muszą otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 godzin przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem a dawka inhibitora ACE powinna pozostawać niezmieniona przez 24 godziny. U pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2 razy na dobę. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien być monitorowany przez 3 godziny. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2 razy na dobę, a następnie 25 mg 2 razy na dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki początkowej 6,25 mg 2 razy dziennie, dawkę należy zmniejszyć do 3,125 mg 2 razy na dobę przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2 razy na dobę a następie stopniowo do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej dawki tolerowanej przez pacjenta.
Wszystkie wskazania Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 5.2). Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z jawnymi klinicznie zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3). Badanie farmakokinetyczne z udziałem pacjentów z marskością wątroby wykazało, że ekspozycja (AUC) na karwedylol zwiększała się 6,8 razy u chorych z zaburzeniami czynności wątroby w porównaniu z osobami zdrowymi,
Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z ciśnieniem tętniczym skurczowym > 100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2). Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem zachowana jest autoregulacja przepływu krwi i filtracji kłębuszkowej w nerkach. Nie ma konieczności dostosowywania dawki karwedylolu u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek.
Pacjenci z cukrzycą Leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Liczne badania wykazały jednak, że leki beta-adrenolityczne rozszerzające naczynia krwionośne, np. karwedylol, mają korzystniejszy wpływ na glukozę i lipidogram. Stwierdzono, że karwedylol może nieznacznie zwiększać wrażliwość na insulinę i łagodzić objawy zespołu metabolicznego.
Sposób podawania Tabletki należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować Vivacor z posiłkiem.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w
- niestabilna/zdekompensowana niewydolność serca, - jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby, - blok przedsionkowo-komorowy 2. lub 3. stopnia (z wyjątkiem pacjentów ze wszczepionym na stałe stymulatorem serca), - ciężka bradykardia (< 50 uderzeń na minutę), - zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy), - wstrząs kardiogenny, - stany skurczowe oskrzeli lub astma w wywiadzie, - znaczna retencja płynów lub niewydolność serca wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim, - kwasica metaboliczna, - guz chromochłonny (z wyjątkiem pacjentów skutecznie leczonych alfa-adrenolitykami).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Przewlekła zastoinowa niewydolność serca U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może dochodzić do nasilenia objawów niewydolności serca lub retencji płynów. W przypadku wystąpienia tych objawów należy dostosować dawkę leku moczopędnego i nie zwiększać dawki karwedylolu, aż do uzyskania stabilizacji stanu klinicznego pacjenta. W rzadkich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie jego podawania. Sytuacje te nie wykluczają możliwości ponownego skutecznego zwiększenia dawki leku.
Karwedylol należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy, ponieważ zarówno digoksyna jaki i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe (patrz punkt 4.5).
Czynność nerek w zastoinowej niewydolności serca Obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca oraz uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek.
Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca Przed rozpoczęciem terapii karwedylolem pacjent musi być klinicznie stabilny i musi otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 godzin, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 godziny (patrz punkt 4.2).
Przewlekła obturacyjna choroba płuc Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, którzy nie otrzymują leków doustnych ani wziewnych, i tylko wtedy gdy potencjalne korzyści przewyższają ewentualne ryzyko. U pacjentów ze skłonnością do stanów skurczowych oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddychania jako skutek zwiększenia oporu w drogach oddechowych. W czasie włączania i zwiększania dawki karwedylolu pacjentów należy starannie obserwować a w razie stwierdzenia jakichkolwiek cech skurczu oskrzeli w czasie leczenia dawkę karwedylolu należy zmniejszyć.
Cukrzyca Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, gdyż może się to wiązać z pogorszeniem kontroli glikemii lub z zamaskowaniem bądź złagodzeniem wczesnych objawów ostrej hipoglikemii przez karwedylol (patrz punkt 4.5).
Choroba naczyń obwodowych i objaw Raynauda Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych (objaw. Raynauda), gdyż beta-adrenolityki mogą powodować wystąpienie lub nasilenie objawów niewydolności tętniczej.
Tyreotoksykoza
tyreotoksykozy.
Bradykardia Karwedylol może wywołać bradykardię. W przypadku zwolnienia czynności serca do wartości poniżej
Nadwrażliwość Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanych leczeniu odczulającemu, ponieważ leki beta- adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje nadwrażliwości.
Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry Podczas leczenia karwedylolem obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, takich jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zespół Stevensa-Johnsona (patrz punkt 4.8). Karwedylol należy na stałe odstawić u pacjentów, u których doszło do ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, które można by przypisać działaniu karwedylolu.
Łuszczyca U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie, związaną z podawaniem beta-adrenolityków, karwedylol można podawać jedynie po ocenie stosunku korzyści do ryzyka.
Interakcje z innymi produktami leczniczymi Występuje wiele interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych z innymi lekami (np. digoksyną, cyklosporyną, ryfampicyną, lekami znieczulającymi i antyarytmicznymi) – aby uzyskać dokładniejsze informacje, patrz punkt 4.5.
Guz chromochłonny U pacjentów z guzem chromochłonnym, przed zastosowaniem leku beta-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie alfa-adrenolityku. Mimo że karwedylol wykazuje aktywność farmakologiczną alfa- i beta-adrenolityka, nie ma doświadczenia ze stosowaniem karwedylolu w przypadku tej choroby. Dlatego karwedylol należy stosować ostrożnie u osób z podejrzeniem guza chromochłonnego.
Dławica odmienna Printzmetala Leki o nieselektywnym działaniu na receptory beta mogą powodować ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania karwedylolu u tych pacjentów, jednak działanie alfa-adrenolityczne leku może zapobiegać występowaniu tych objawów. Stosowanie karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem dławicy piersiowej typu Prinzmetala wymaga ostrożności.
Soczewki kontaktowe Pacjenci noszący soczewki kontaktowe powinni mieć świadomość możliwego zmniejszenia wydzielania łez.
Zespół odstawienia Nie należy nagle przerywać leczenia karwedylolem, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Odstawianie karwedylolu powinno odbywać się stopniowo (na przestrzeni 2 tygodni).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu
Laktoza Tabletki Vivacor zawierają laktozę. Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera 50 mg laktozy, każda tabletka o mocy 12,5 mg zawiera 62,5 mg laktozy a każda tabletka o mocy 25 mg zawiera 125 mg laktozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.
Sacharoza Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera 12,5 mg sacharozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozo-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku.
Sód Każda tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 12,5 mg i 25 mg zawiera sód. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Interakcje farmakokinetyczne
Wpływ karwedylolu na farmakokinetykę innych leków
Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P. Z tego powodu przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu może się zwiększać biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S (patrz punkt 5.2). Poniżej podano niektóre przykłady obserwowane u pacjentów i u osób zdrowych, ale lista ta nie jest wyczerpująca.
Digoksyna: W pewnych badaniach u osób zdrowych i pacjentów z niewydolnością serca wykazano zwiększenie ekspozycji na digoksynę nawet o 20%. Istotnie silniejszy efekt obserwowano u mężczyzn w porównaniu z kobietami. W związku z tym zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu (patrz punkt 4.4). Karwedylol nie miał wpływu na digoksynę podawaną dożylnie.
Cyklosporyna: 2 badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu serca i nerki, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po włączeniu karwedylolu. Wydaje się, że karwedylol zwiększa ekspozycję na doustną cyklosporynę o około 10- 20%. U około 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o około 20% u tych pacjentów. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, ale możliwe, że uczestniczy w niej hamowanie jelitowej glikoproteiny P przez karwedylol. Z powodu dużej międzyosobniczej zmienności stężeń cyklosporyny zaleca się staranne kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. W przypadku dożylnego podawania cyklosporyny nie powinny występować żadne interakcje z karwedylolem.
Wpływ innych leków na farmakokinetykę karwedylolu
Amiodaron: Badanie in vitro z mikrosomami wątroby ludzkiej wykazało, że amiodaron i deetyloamiodaron hamują utlenianie R- i S-karwedylolu. Najmniejsze stężenie R- i S-karwedylolu przed kolejną dawką było istotnie większe, 2,3-krotnie, u pacjentów z niewydolnością serca otrzymujących jednocześnie karwedylol i amiodaron, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi karwedylol w monoterapii. Uważa się, że wpływ na S-karwedylol zależy od deetyloamiodaronu, metabolitu amiodaronu będącego silnym inhibitorem CYP2C9. Zaleca się monitorowanie działania beta-adrenolitycznego u chorych leczonych połączeniem karwedylolu i amiodaronu.
Ryfampicyna: W badaniu 12 zdrowych osób podczas jednoczesnego podawania ryfampicyny ekspozycja na karwedylol zmniejszała się o około 60% i obserwowano słabszy wpływ karwedylolu na skurczowe ciśnienie tętnicze. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, ale możliwe, że wynika ona z indukowania jelitowej glikoproteiny P przez ryfampicynę. Zaleca się staranne monitorowanie działania beta-adrenolitycznego u pacjentów otrzymujących jednocześnie karwedylol i ryfampicynę.
Fluoksetyna i paroksetyna: W badaniu prowadzonym jako próba kliniczna z randomizacją w układzie naprzemiennym , u 10 pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedylolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77% oraz nieistotne statystycznie zwiększenie AUC enancjomeru S(-) o 35% w porównaniu z grupą placebo. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Wpływ pojedynczej dawki paroksetyny, silnego inhibitora CYP2D6 na farmakokinetykę karwedylolu zbadano u 12 zdrowych osób po doustnym podaniu pojedynczej dawki paroksetyny. Pomimo istotnego zwiększenia ekspozycji na R- i S-karwedylol, nie zaobserwowano u tych zdrowych osób żadnych efektów klinicznych.
Interakcje farmakodynamiczne Insulina lub doustne leki hipoglikemizujące: Leki o właściwościach beta-adrenolitycznych mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi.
Leki zmniejszające stężenie katecholamin: Pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o właściwościach beta-adrenolitycznych i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory monoaminooksydazy) należy starannie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii.
Digoksyna: Jednoczesne stosowanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe.
Niedihydropirydynowi antagoniści wapnia lub inne leki przeciwarytmiczne: Leki te w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas stosowania karwedylolu jednocześnie z diltiazemem obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko z następstwami hemodynamicznymi). Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach beta-adrenolitycznych, w razie jednoczesnego doustnego stosowania karwedylolu z antagonistami wapnia typu werapamilu lub diltiazemu, z amiodaronem lub z innymi lekami przeciwarytmicznymi, zaleca się kontrolę EKG i ciśnienia tętniczego.
Klonidyna: Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków o właściwościach beta-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami o właściwościach beta-adrenolitycznych i klonidyną, najpierw należy odstawić lek beta-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę.
Leki przeciwnadciśnieniowe: Podobnie jak inne leki o działaniu beta-adrenolitycznym karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptorów alfa-1-adrenergicznych) lub wywołujących niedociśnienie jako działanie niepożądane.
Leki znieczulające: W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających (patrz punkt 4.4).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i leków beta-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia.
Agoniści receptorów beta-adrenergicznych rozszerzający oskrzela: Nieselektywne leki beta- adrenolityczne znoszą bronchodylatacyjne działanie beta-agonistów rozszerzających oskrzela. Zalecane jest staranne monitorowanie pacjentów.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Potencjalne ryzyko u ludzi jest nieznane. Leki beta-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, urodzenia niedojrzałego płodu lub porodu przedwczesnego. Dodatkowo u płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka w okresie postnatalnym może istnieć zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych. Badania na zwierzętach nie wykazały wyraźnych dowodów na teratogenne działanie karwedylolu (patrz punkt 5.3). Badania na zwierzętach nie są wystarczające w odniesieniu do wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, poród i rozwój postnatalny (patrz punkt 5.3). Kliniczne doświadczenie ze stosowaniem karwedylolu u kobiet ciężarnych jest niewystarczające.
Karwedylol nie powinien być stosowany w ciąży i podczas karmienia piersią, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnymi zagrożeniami.
Karmienie piersią Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol i/lub jego metabolity przenika do mleka samic szczura. Nie wiadomo, czy karwedylol jest wydzielany do mleka kobiecego. Jednak większość leków beta-adrenolitycznych, w szczególności związków lipofilnych, przenika do mleka kobiecego, chociaż w różnym stopniu. Z tego powodu po podaniu karwedylolu nie zaleca się karmienia piersią.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie prowadzono żadnych badań dotyczących wpływu karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Z powodu indywidualnie zróżnicowanej reakcji na lek (np. zawroty głowy, zmęczenie) zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn oraz wykonywania czynności wymagających zachowania równowagi może być zaburzona. Dotyczy to szczególnie rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki lub dokonywania zmian w leczeniu oraz jednoczesnego spożywania alkoholu.
4.8 Działania niepożądane
Ryzyko występowania większości reakcji niepożądanych podczas stosowania karwedylolu jest podobne we wszystkich wskazaniach. Wyjątki podano w podpunkcie.
Dzialania niepożądane wymieniono poniżej grupując je według klasyfikacji układów i narządów medDRA i według częstości występowania: Częstość występowania działań niepożądanych: bardzo często ≥1/10 często ≥1/100 do <1/10 niezbyt często ≥1/1000 do <1/100 rzadko ≥1/10 000 do <1/1000 bardzo rzadko <1/10 000 częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
W poniższej tabeli zestawiono działania niepożądane opisywane podczas stosowania karwedylolu w podstawowych badaniach klinicznych w następujących wskazaniach: przewlekła niewydolność serca, dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale serca, nadciśnienie i długoterminowe leczenie choroby wieńcowej.
Tabela 1. Działania niepożądane w badaniach klinicznych
Klasa układowo-narządowa Działanie niepożądane Częstość Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Zapalenie płuc Często
oddechowych Często
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niedokrwistość Często
Zaburzenia układu immunologicznego Nadwrażliwość (reakcje alergiczne) Bardzo rzadko Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Zwiększenie masy ciała Często
(hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z istniejącą wcześniej cukrzycą Często Zaburzenia psychiczne Depresja, obniżenie nastroju Często
Zaburzenia układu nerwowego Zawroty głowy Bardzo często
przedomdleniowy Często
Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia Często
(suche oko) Często
Zaburzenia serca Niewydolność serca Bardzo często
Zaburzenia naczyniowe Niedociśnienie Bardzo często
obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i objaw Raynauda Często
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Duszność Często
nosa Rzadko Zaburzenia żołądka i jelit Nudności Często
ustnej Rzadko Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginowej (AspAT) i Bardzo rzadko gammaglutamylotransferazy (GGT) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne typu łuszczycy i liszaja płaskiego Niezbyt często Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Ból kończyn Często Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z rozsianymi zmianami naczyniowymi i (lub) istniejącą wcześniej niewydolnością nerek Często
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Zaburzenia erekcji Niezbyt często Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Osłabienie (zmęczenie)
Bardzo często
Opis wybranych reakcji niepożądanych Częstość występowania reakcji niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii.
Zawroty głowy, omdlenia , bóle głowy i osłabienie są zwykle łagodne a prawdopodobieństwo ich występowania jest większe na początku leczenia.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów (patrz punkt 4.4). Niewydolność serca była bardzo często opisywana jako zdarzenie niepożądane zarówno u pacjentów otrzymujących placebo jak i u pacjentów otrzymujących karwedylol (odpowiednio 14,5% i 15,4% u pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca).
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i/lub współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Doświadczenie po wprowadzeniu leku do obrotu Po wprowadzeniu karwedylolu do obrotu stwierdzono następujące zdarzenia niepożądane. Z uwagi na to, że te zdarzenia niepożądane zgłaszano w populacji o nieznanej wielkości, wiarygodne oszacowanie częstości ich występowania i (lub) zależności przyczynowo-skutkowej z ekspozycją na lek nie zawsze jest możliwe (częstość nieznana).
Metabolizm i zaburzenia odżywiania Z uwagi na właściwości beta-adrenolityczne produktu leczniczego Vivacor możliwe jest ujawnienie się niejawnej klinicznie cukrzycy, zaostrzenie obecnej wcześniej cukrzycy i zahamowanie kompensacyjnej regulacji glikemii (częstość nieznana).
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Łysienie (niezbyt często), ciężkie niepożądane reakcje skórne (rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona (patrz punkt 4.4) (bardzo rzadko).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Opisywano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, ustępujące po przerwaniu stosowania leku.
Zgłaszanie podejrzewanych reakcji niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa Tel.: + 48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy podmiotowe i przedmiotowe W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny oraz zatrzymanie akcji serca. Mogą wystąpić także zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione drgawki.
Leczenie Pacjentów należy obserwować w celu wykrycia wyżej wymienionych objawów i prowadzić leczenie w zależności od oceny lekarza prowadzącego, zgodnie ze standardową praktyką dotyczącą pacjentów po przedawkowaniem leku beta-adrenolitycznego (np. atropina, stymulacja przezżylna, glukagon, inhibitor fosfodiesterazy, jak amrynon lub milrynon, beta-sympatykomimetyki).
W przypadku ciężkiego przedawkowania z objawami wstrząsu opisane powyżej leczenie podtrzymujące czynności życiowe należy kontynuować przez odpowiednio długi okres czasu, to znaczy do uzyskania stabilizacji stanu pacjenta.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: alfa- i beta-adrenolityki, kod ATC: C 07 AG 02
Mechanizm działania Karwedylol jest nieselektywnym beta-adrenolitykiem o właściwościach rozszerzających naczynia i antyoksydacyjnych. Właściwości naczyniorozszerzające wynikają przede wszystkim z blokowania receptorów alfa 1 -adrenergicznych.
Karwedylol zmniejsza naczyniowy opór obwodowy poprzez działanie rozszerzające naczynia oraz hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron poprzez blokadę receptorów beta. Prowadzi to do zmniejszenia aktywności reninowej osocza, rzadko obserwuje się retencję płynów.
Karwedylol nie posiada wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i podobnie jak propranolol ma zdolność stabilizowania błon komórkowych.
Karwedylol jest racemiczną mieszaniną dwóch stereoizomerów. Enancjomer S(-) posiada właściwość blokowania receptorów beta-adrenergicznych, oba enancjomery wykazują podobną zdolność blokowania receptorów alfa 1 -adrenergicznych.
Karwedylol jest silnym antyoksydantem, usuwającym wolne rodniki tlenowe i mającym właściwości antyproliferacyjne. Właściwości karwedylolu i jego metabolitów oceniano in vitro i in vivo w badaniach na zwierzętach oraz in vitro w badaniach na różnego typu komórkach ludzkich.
W badaniach klinicznych wykazano, że dzięki jednoczesnemu działaniu polegającemu na rozszerzaniu naczyń krwionośnych i blokowaniu receptorów beta-adrenergicznych, podczas stosowania karwedylolu obserwuje się następujące efekty:
Nadciśnienie Wydaje się, że niektóre ograniczenia dla tradycyjnych leków beta-adrenolitycznych nie dotyczą niektórych beta-adrenolityków o działaniu rozszerzającym naczynia, takich jak karwedylol. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia tętniczego nie towarzyszy zwiększenie całkowitego oporu obwodowego, obserwowane w przypadku leków blokujących wyłącznie receptory beta-adrenergiczne (selektywnych beta-adrenolityków). Czynność serca zmniejsza się w niewielkim stopniu. Nerkowy przepływ krwi i czynność nerek są zachowane. Obwodowy przepływ krwi pozostaje zachowany, w związku z tym rzadko obserwuje się objaw zimnych kończyn, spotykany często w przypadku leków o działaniu beta-adrenolitycznym.
Zaburzenie czynności nerek W kilku badaniach otwartych wykazano, że karwedylol jest skutecznym lekiem u chorych z nadciśnieniem nerkowym. To samo dotyczy pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek oraz pacjentów leczonych hemodializą i po transplantacji nerki. Karwedylol powoduje stopniowe obniżanie ciśnienia tętniczego zarówno w dniach przeprowadzana dializy jak i w dniach bez dializy, a działanie obniżające ciśnienie jest u tych chorych porównywalne do działania u osób z prawidłową czynnością nerek. Na podstawie wyników uzyskanych w badaniach porównawczych u pacjentów leczonych hemodializą uznano, że karwedylol był skuteczniejszy od antagonistów wapnia i lepiej tolerowany.
Dławica piersiowa U pacjentów ze stabilną dławicą piersiową wykazano przeciwniedokrwienne i przeciwdławicowe działanie karwedylolu. Badania hemodynamiczne wykazały, że podawanie karwedylolu prowadzi do zmniejszenia obciążenia wstępnego i następczego.
Przewlekła niewydolność serca U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory lub przewlekłą niewydolnościa serca, stosowanie karwedylolu wpływa korzystnie na parametry hemodynamiczne, poprawia frakcję wyrzutową i wielkość komory.
Niewydolność nerek Karwedylol zmniejsza chorobowość i śmiertelność u leczonych dializą pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych obejmująca dużą liczbę pacjentów (>4000) z łagodną lub umiarkowaną przewlekłą chorobą nerek przemawia za stosowaniem karwedylolu u pacjentów z dysfunkcją lewej komory z lub bez objawowej niewydolności serca, w celu zmniejszenia całkowitej śmiertelności oraz częstości występowania zdarzeń związanych z niewydolnością serca.
Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca W wieloośrodkowym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu klinicznym u pacjentów po świeżym zawale serca z dysfunkcją lewej komory (frakcja wyrzutowa >40%), indeksem kurczliwości >1,3 (badanie CAPRICORN) karwedylol nie powodował istotnej statystycznie redukcji rozpatrywanych łącznie śmiertelności całkowitej i hospitalizacji sercowo-naczyniowych (redukcja o 8% w porównaniu z placebo, p = 0,297), ale istotnie zmniejszał śmiertelność całkowitą o 23% (p = 0,031), rozpatrywane łącznie śmiertelność całkowitą i zawały serca niezakończone zgonem o 29% (p = 0,002), śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych o 25% (p = 0,024) i hospitalizacje z powodu niezakończonego zgonem zawału serca o 41% (p = 0,014) w porównaniu z grupą placebo.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po doustnym podaniu kapsułki 25 mg u zdrowych ochotników karwedylol szybko się wchłania osiągając maksymalne stężenie w osoczu C max
max ). Wartości C max
liniowo zależne od dawki. Po podaniu doustnym karwedylol ulega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia, który sprawia, że bezwzględna biodostępność u zdrowych mężczyzn wynosi 25%. Karwedylol jest racematem a enancjomer S(-) wydaje się być metabolizowany szybciej niż enancjomer R(+), wykazując bezwzględną biodostępność po podaniu doustnym 15%, w porównaniu z 31% dla enancjomeru R(+). Maksymalne stężenie R-karwedylolu w osoczu jest około 2 razy większy niż maksymalne stężenie S-karwedilolu.
Badania in vitro wykazały, że karwedylol jest substratem transportera wypływu, glikoproteiny P. Rolę glikoproteiny P w usuwaniu karwedylolu potwierdzono również in vivo u osób zdrowych.
Stwierdza się liniową zależność pomiędzy dawką karwedylolu a jego stężeniem w surowicy. Spożywanie pokarmów nie wpływa na biodostępność, czas pozostawania w organizmie ani maksymalne stężenie w surowicy, choć czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia leku w surowicy wydłuża się.
Dystrybucja Karwedylol jest związkiem o dużej lipofilności, wiąże się z białkami osocza w około 95%. Objętość dystrybucji wynosi około 1,5-2 l/kg i zwiększa się u pacjentów z marskością wątroby.
Biotransformacja U ludzi karwedylol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie poprzez utlenianie i sprzęganie, z powstaniem różnych metabolitów eliminowanych głównie z żółcią. W badaniach na zwierzętach stwierdzono jelitowo-wątrobowe krążenie substancji macierzystej.
W wyniku demetylacji i hydroksylacji pierścienia fenolowego powstają 3 metabolity wykazujące zdolność blokowania receptorów beta-adrenergicznych. Badania farmakokinetyczne u ludzi wykazały, że utlenianie karwedylolu jest stereoselektywne. Wyniki badania in vitro wskazują, że w procesach utleniania i hydroksylacji uczestniczą różne izoenzymy cytochromu P450, w tym CYP2D6, CYP3A4 i CYP2E1, CYP2C9, a także CYP1A2. Badania u osób zdrowych i u pacjentów wykazały, że enancjomer R jest metabolizowany głównie przez CYP2D6, natomiast enancjomer S jest metabolizowany głównie przez CYP2D6 i CYP2C9.
Polimorfizm genetyczny Wyniki klinicznych badań farmakokinetycznych u osób zdrowych wykazały, że CYP2D6 odgrywa ważną rolę w metabolizmie karwedylolu R i S. W związku z tym stężenia R- i S-karwedylolu zwiększają się u osób wolno metabolizujących przy udziale CYP2D6. Znaczenie genotypu CYP2D6 dla farmakokinetyki R- i S-karwedylolu zostało potwierdzone w populacyjnych badaniach farmakokinetycznych, natomiast inne badania nie potwierdziły tej obserwacji. Uznano, że polimorfizm genetyczny CYP2D6 może mieć ograniczoną istotność kliniczność.
Eliminacja Po doustnym podaniu pojedynczej dawki 50 mg karwedylolu około 60% dawki wydziela się do żółci i jest usuwane z kałem w postaci metabolitów w ciągu 11 dni. Po pojedynczej dawce doustnej jedynie 16% dawki wydala się z moczem w postaci karwedylolu lub jego metabolitów. Wydalanie nerkowe niezmienionego leku stanowi mniej niż 2%. Po wlewie dożylnym dawki 12,5 mg u zdrowych ochotników osoczowy klirens karwedylolu osiąga około 600 ml/min a półokres eliminacji wynosi około 2,5 godz. Okres półtrwania eliminacji kapsułki 50 mg u tych samych osób wynosił 6,5 godz., odpowiadając okresowi półtrwania wchłaniania z kapsułki. Po podaniu doustnym całkowity klirens z organizmu S-karwedyolu jest 2 razy większy niż R-karwedylolu.
Farmakokinetyka w szczególnych populacjach Osoby w podeszłym wieku: Wiek nie ma istotnego statystycznie wpływu na farmakokinetykę karwedylolu u osób z nadciśnieniem w podeszłym wieku.
Dzieci i młodzież: Badania u pacjentów w wieku dziecięcym wykazały, że klirens zależny od masy ciała jest istotnie większy u dzieci w porównaniu z dorosłymi.
Upośledzenie czynności wątroby: W badaniu, w którym karwedylol stosowano u pacjentów z marskością wątroby, biodostępność leku była czterokrotnie większa, a maksymalne stężenie w osoczu pięciokrotnie większe niż u osób zdrowych (patrz punkt 4.2 i 4.3).
Upośledzenie czynności nerek: U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek istotna kumulacja jest mało prawdopodobna, ponieważ karwedylol jest wydalany głównie w kale. U chorych z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynności nerek nie ma konieczności modyfikowania dawkowania karwedylolu (patrz punkt 4.2). Pole pod krzywą (AUC), półokres eliminacji i maksymalne stężenie w osoczu nie zmieniają się istotnie u pacjentów z nadciśnieniem ani u pacjentów z niewydolnością nerek. Wydalanie leku przez nerki w postaci niezmienionej jest zmniejszone u chorych z niewydolnością nerek, jednak zmiany dotyczące parametrów farmakokinetycznych są umiarkowane. Karwedylol nie jest usuwany w czasie dializy, ponieważ nie przechodzi przez błonę dializacyjną, prawdopodobnie z powodu silnego wiązania z białkami osocza (patrz punkt 4.2).
Niewydolność serca: W badaniu 24 pacjentów z niewydolnością serca klirens R- i S-karwedylolu był istotnie mniejszy niż ten oszacowany wcześniej u zdrowych ochotników. Wyniki te sugerują, że farmakokinetyka R- i S-karwedylolu jest istotnie zmieniona w niewydolności serca.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach na zwierzętach nie obserwowano działania istotnego z punktu widzenia stosowania klinicznego u ludzi (patrz punkt 4.6).
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Vivacor,6,25 mg, tabletki Laktoza jednowodna Krospowidon Sacharoza Krzemionka koloidalna bezwodna Powidon K25 Magnezu stearynian Zółcień chinolinowa Ariavit (E 104)
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki Skrobia ziemniaczana Laktoza jednowodna Sodu laurylosiarczan Magnezu stearynian Kroskarmeloza sodowa Krzemionka koloidalna bezwodna
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Vivacor, 6,25 mg, tabletki: Przechowywać w temperaturze poniżej 25 ° C.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią.
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki:
Przechowywać w temperaturze poniżej 25 ° C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Vivacor, 6,25 mg, tabletki: Blister OPA/Al/PVC/Al w tekturowym pudełku.
Vivacor, 12,5 mg, 25 mg, tabletki: Blister z folii PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowań: 30 lub 60 tabletek.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowaniaBez specjalnych wymagań.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTUPROTERAPIA Spółka z o.o. ul. Komitetu Obrony Robotników 45 D 02-146 Warszawa
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie nr 7898, 7899, 7900
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIAData wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 08.09.1998
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: Vivacor, 6,25 mg: 13.01.2014 Vivacor, 12,5 mg, 25 mg: 13.01.2014
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO28.07.2021